چقدر دست تو با دست من محبت کرد           و انحنای لبت بوسه را رعایت کرد  

من از تو با شب و باران و بیشه ها گفتم        و هر که از تو شنید از بهار صحبت کرد

کتابِ چشم مرا خط به خط بخوان ، خانم !      که تابِ موی تو را مو به مو روایت کرد

سرودن از تو شبیه نوشتن وحی است                 و آیه آیه تو را می شود تلاوت کرد :

اَلَم تَری ... که غزل کیف می کند با تو !؟                 تنت ارم شد ومن را به باغ دعوت کرد

وَ تن ، تنت ، که وطن شد غزل مطنطن شد !         وَ رقص شد ... وَ تَتَن تَن تَنانه حرکت کرد –

- به سمت عطر تو تا قبله ها عوض بشوند             و بعد رو به تو قامت که بست ، نیت کرد :

منم مسافر چشمت ! مرا شکسته نخواه !                  و نیت غزلی در 4 رکعت کرد !

رکوع کرد ... وَ تسبیح هاش پاره شدند !                  و مُهر را به سجودی هزار قسمت کرد !