نویسنده: محمد صادق شاکری 
سؤال همیشه
گلدسته ات
کهکشانى است
که سیاهى شهر را تکذیب مى کند
پیرامون تو همه چیز بوى ملکوت مى دهد:
کاشى هاى ایوانت
و این سؤال همیشه
که چگونه مى توان آسمانها را
در مربعى کوچک خلاصه کرد.
و پنجره فولاد
التماسهاى گره خورده
و بغضهایى که پیش پاى تو باز مى شوند
|
|||
|
|
|||
|
|
|
|
 |
|
|
شمع جمع شاپرکها |
|
|
دوباره یک غروب دلنشین |
.jpg) |
|
|
|
|
|
حمید هنرجو |
|
|
|||
|
|
|||
|
|
|||
|
|
|||
|
|
|
|
|
هوای پرواز |
|
|
|
چون کبوتر حرم |
|
|
|
|
|
|
|
زیارت |
|
تلق تلوق تلق تلوق |
|
|
|
|
|
یک صحن کبوتر |
|
|
| دادگرا تو را فلک جرعه کش پیاله باد | دشمن دل سیاه تو غرقه به خون چو لاله باد | |
| ذروه‌ی کاخ رتبتت راست ز فرط ارتفاع | راهروان وهم را راه هزار ساله باد | |
| ای مه برج منزلت چشم و چراغ عالمی | باده‌ی صاف دایمت در قدح و پیاله باد | |
| چون به هوای مدحتت زهره شود ترانه‌ساز | حاسدت از سماع آن محروم آه و ناله باد | |
| نه طبق سپهر و آن قرصه‌ی ماه و خور که هست | بر لب خوان قسمتت سهلترین نواله باد | |
| دختر فکر بکر من محرم مدحت تو شد | مهر چنان عروس را هم به کفت حواله باد |
| جز نقش تو در نظر نیامد ما را | جز کوی تو رهگذر نیامد ما را | |
| خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت | حقا که به چشم در نیامد ما را |
?
| بر گیر شراب طرب‌انگیز و بیا | پنهان ز رقیب سفله بستیز و بیا | |
| مشنو سخن خصم که بنشین و مرو | بشنو ز من این نکته که برخیز و بیا |
?
| گفتم که لبت، گفت لبم آب حیات | گفتم دهنت، گفت زهی حب نبات | |
| گفتم سخن تو، گفت حافظ گفتا | شادی همه لطیفه گویان صلوات |
?
| ماهی که قدش به سرو می‌ماند راست | آیینه به دست و روی خود می‌آراست | |
| دستارچه‌ای پیشکشش کردم گفت | وصلم طلبی زهی خیالی که توراست |
?
| من باکمر تو در میان کردم دست | پنداشتمش که در میان چیزی هست | |
| پیداست از آن میان چو بربست کمر | تا من ز کمر چه طرف خواهم بربست |
?
| تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست | تا بنده‌ی تو شده‌ست تابنده شده‌ست | |
| زان روی که از شعاع نور رخ تو | خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست |
?
| هر روز دلم به زیر باری دگر است | در دیده‌ی من ز هجر خاری دگر است | |
| من جهد همی‌کنم قضا می‌گوید | بیرون ز کفایت تو کاری دگراست |
?
| ماهم که رخش روشنی خور بگرفت | گرد خط او چشمه‌ی کوثر بگرفت | |
| دلها همه در چاه زنخدان انداخت | وآنگه سر چاه را به عنبر بگرفت |
?
| امشب ز غمت میان خون خواهم خفت | وز بستر عافیت برون خواهم خفت | |
| باور نکنی خیال خود را بفرست | تا در نگرد که بی‌تو چون خواهم خفت |
?
| نی قصه‌ی آن شمع چگل بتوان گفت | نی حال دل سوخته دل بتوان گفت | |
| غم در دل تنگ من از آن است که نیست | یک دوست که با او غم دل بتوان گفت |
| ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست | منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست | |
| شب تار است و ره وادی ایمن در پیش | آتش طور کجا موعد دیدار کجاست | |
| هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد | در خرابات بگویید که هشیار کجاست | |
| آن کس است اهل بشارت که اشارت داند | نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست | |
| هر سر موی مرا با تو هزاران کار است | ما کجاییم و ملامت گر بی‌کار کجاست | |
| بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش | کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست | |
| عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو | دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست | |
| ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی | عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست | |
| حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج | فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست |
.: Weblog Themes By Pichak :.