ندای آغاز

کفش هایم کو

چه کسی بود صدا زد : سهراب ؟

آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ

مادرم در خواب است

و منوچهر و پروانه و شاید همه مردم شهر

شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد

ونسیمی خنک از حاشیه سبز پتو خواب مرا می روبد

بوی هجرت می اید

بالش من پر آواز پر چلچله ها ست

صبح خواهد شد

و به این کاسه آب 

 آسمان هجرت خواهد کرد

باید امشب بروم 

 من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم

حرفی از جنس زمان نشنیدم

هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود

کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد

هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت

من به اندازه یک ابر دلم میگیرد 

 وقتی از پنجره می بینم حوری

دختر بالغ همسایه 

 پای کمیابترین نارون روی زمین

فقه می خواند

چیزهایی هم هست لحظه هایی پر اوج

مثلا شاعره ای را دیدم 

 آنچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش

آسمان تخم گذاشت 

 و شبی از شب ها

مردی از من پرسید

تا طلوع انگور چند ساعت راه است ؟

باید امشب بروم

باید امشب چمدانی را

که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم

و به سمتی بروم 

 که درختان حماسی پیداست

رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند

یک نفر باز صدا زد : سهراب

کفش هایم کو؟

                                                            سهراب سپهری

دوست

بزرگ بود

و از اهالی امروز بود 

 و باتمام افق های باز نسبت داشت 

 و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید

صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود 

 و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد 

 و دست هاش

هوای صاف سخاوت را

ورق زد

و مهربانی را

به سمت ما کوچاند به شکل خلوت خود بود

و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را 

 برای اینه تفسیر کرد 

 و او به شیوه باران پر از طراوت تکرار بود

و او به سبک درخت

میان عافیت نور منتشر می شد

همیشه کودکی باد را صدا می کرد

همیشه رشته صحبت را

به چفت آب گره می زد

برای ما یک شب

سجود سبز محبت را

چنان صریح ادا کرد

که ما به عاطفه سطح خاک دست کشیدیم

و مثل یک لهجه یک سطل آب تازه شدیم

و بارها دیدیم

که با چه قدر سبد 

 برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت

ولی نشد 

 که روبروی وضوح کبوتران بنشیند 

 و رفت تا لب هیچ 

 و پشت حوصله نورها دراز کشید

و هیچ فکر نکرد

که ما میان پریشانی تلفظ درها 

 برای خوردن یک سیب

چه قدر تنها ماندیم 
                                                        سهراب سپهری

گوش کن دورترین مرغ جهان می خواند 

شب سلیس است و یکدست و باز 

 شمعدانی ها

و صدا دار ترین شاخه فصل ‚ ماه را می شنوند

پلکان جلو ساختمان

در فانوس به دست و در اسراف نسیم

گوش کن جاده صدا می زند از دور قدمهای تو را

چشم تو زینت تاریکی نیست

پلکها را بتکان کفش به پا کن و بیا

و بیا تا جایی که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو 

 و مزامیر شب اندام تو را مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند

پارسایی است در آن جا که تو را خواهد گفت

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است

                                                                                   سهراب سپهری

نوایی نوایی نوایی نوایی

نوایی نوایی نوایی نوایی

همه باوفایند تو گل بی وفایی

غمت در نهانخانه دل نشیند

بنازی که لیلی به محمل نشین

به دنبال محمل سبکتر قدم زن

مبادا غباری به محمل نشیند

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی

زبامی که برخاست مشکل نشیند

بنازم به بزم محبت که آنجا

گدایی به شاهی مقابل نشیند

به پایت خلد خار آسان بر آرم

چه سازم بخوانی که بر دل نشیند

به دنبال محمل چنان زار گریم

که از گریه ام ناقه در گل نشیند

خوشا کاروانی که شب را طی کرد

دم صبح اول به منزل نشیند

نوایی نوایی نوایی نوایی آی نوایی نوایی

همه باوفایند تو گل بی وفایی

الهی برافتد نشان جدایی

جوانی بگذرد تو قدرش ندانی

همه بغضشون گرفته چرا بارون نمیاد!؟

لیلی مرد از غم دوری چرا مجنون نمیاد!؟

روی ماهش کجا پنهون شده رفته کجا!؟

چرا از اونور ابرا دیگه بیرون نمیاد!؟

نیتت رو واسه فال قهوه کردم ولی حیف

عکس اون چشمای قشنگ توی فنجون نمیاد

من و کشتی تو با این خنجر دوریت عجبه

چرا از این دله دیونه یه کم خون نمیاد!؟

مگه تو بیخبری موم رو پریشون میکنم

دل تو واسه مویه پریشون نمیاد

دل تو ازبس سفید و لطیفه مثل برف

از خجالت تو برفی تو زمستون نمیاد

تو دلم فقط یه بار مهمونی بود تو اومدی

درا رو بستم از اون وقت دیگه مهمون نمیاد

صدایه بارون قشنگه به شیشه که میخوره

اما با غم نجیب روی ناودون نمیاد

دو سه بار واسط نوشتم مثه آیینه میمونی

تو یه بار جواب ندادی چرا شمعدون نمیاد

عمریه اسیرتم اسیر اون چشمای ناز

یه ملاقاتی واسم یه بار تو زندون نمیاد

نمیگه کسی واسه مرمتش فکری کنیم

هیچکسی سراغ این کلبه ویرون نمیاد

زندگی بزیه شطرنج و من منتظرم

طرف مقابلم ولی به میدون نمیاد

گاهی وقتها اینقدر آب و هوام ابری میشه

که قد اشکای من از رود کارون نمیاد

گاهی وقتا با خودم میگم شاید میخواد ذوق بکنم

اما معلومه نخواد بیاد که پنهون نمیاد

اونکه برای دیدنش ستاره میچینی اهل نازه

پس با یه خواهش آسون نمیاد

تو نامه آخری کلی دلیل اورده بود

مثلا چون تشنه اند یاسایه تو گلدون نمیاد

لااقل کاش راستشو برای من نوشته بود

کاش واسم نوشته بود به خاطر اون نمیاد

می خوام....

می خوام یه قصری بسازم پنجره هاش آبی باشه
من باشم و تو باشی و یه شب مهتابی باشه

امشب می خوام از آسمون یاسهای خوشبو بچینم
امشب می خوام عکس تو رو تو خواب گل ها ببینم

کاشکی بدونی چشمات رو به صد تا دنیا نمی دم
یه موج گیسوی تو رو به صد تا دریا نمی دم

کاش تو هوای عاشقی همیشه پیشم بمونی
از تو کتاب زندگی حرفای رنگی بخونی

حتی اگه دلت نخواد اسم تو ، تو قلب منه
چهره تو یادم میاد وقتی که بارون می زنه

امشب می خوام برای تو یه فال حافظ بگیرم
اگر که خوب در نیومد به احترامت بمیرم

امشب می خوام رو آسمون عکس چشات رو بکشم
اگر نگاهم نکنی ناز نگات رو بکشم

می خوام تو رو قسم بدم به جون هر چی عاشقه
به جون هر چی قلب صاف رنگ گل شقایقه

یه وقتی که من نبودم بی خبر از اینجا نری
بدون یه خداحافظی پر نزنی تنها نری

وقتی که اینجا بمونی بارون قشنگ و نم نمه
هوای رفتن که کنی مرگ گلهای مریمه

                                                                  مریم حیدرزاده

    رازگل سرخ    

 کار مانیست شناسایی راز گل سرخ

کار ما شاید این است 

 که در افسون گل سرخ شناور باشیم

پشت دانایی اردو بزنیم 

 دست در جذبه یک برگ بشوییم و سر خوان برویم 

 صبح ها وقتی خورشید در می اید متولد بشویم 

 هیجان ها را پرواز دهیم 

 روی ادرک  ‚ فضا ‚ رنگ صدا پنجره گل نم بزنیم

آسمان را بنشانیم میان دو هجای هستی

ریه را از ابدیت پر و خالی بکنیم

بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم 

 نام را باز ستانیم از ابر

از چنار از پشه از تابستان

روی پای تر باران به بلندی محبت برویم

در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز کنیم

کار ما شاید این است 

 که میان گل نیلوفر و قرن

پی آواز حقیقت بدویم

                                                              سهراب سپهری

شب سردی است ، و من افسرده.

راه دوری است ، و پایی خسته.

تیرگی هست و چراغی مرده.

می کنم ، تنها، از جاده عبور:

دور ماندند ز من آدم ها.

سایه ای از سر دیوار گذشت ،

غمی افزود مرا بر غم ها.

فکر تاریکی و این ویرانی

بی خبر آمد تا با دل من

قصه ها ساز کند پنهانی.

نیست رنگی که بگوید با من

 اندکی صبر ، سحر نزدیک است:

  هردم این بانگ برآرم از دل :

 وای ، این شب چقدر تاریک است!

  خنده ای کو که به دل انگیزم؟

  قطره ای کو که به دریا ریزم؟

 صخره ای کو که بدان آویزم؟


مثل این است که شب نمناک است.

دیگران را هم غم هست به دل،

 غم من ، لیک، غمی غمناک است.

ماه من 

ماه من،غصه نخور        زندگی جذر و مد داره

دنیامون یه عالمه           آدم خوب و بد داره

ماه من،غصه نخور        همه که دشمن نمیشن

همه که ، پُر ترک           مثل تو و من نمیشن

ماه من،غصه نخور        مثل ماهام فراوونه

خیلی کم پیدا میشه         کسی رو حرفش بمونه

ماه من،غصه نخور        گریه پناه آدماست

تر و تازه موندن گل        مال اشک شبنماست

ماه من،غصه نخور        زندگی بی غم نمیشه

      اونیکه غصه نداشته باشه آدم نمیشه

ماه من،غصه نخور        خیلی ها تنهان مثل تو

    خیلی ها با زخمهای زندگی آشنان مثل تو

ماه من،غصه نخور         زندگی خوب داره و زشت

خدارو چه دیدی شاید       فردامون باشه بهشت

ماه من،غصه نخور         دنیا رو بسپار به خدا

                                                         مریم حیدرزاده