دانى که من به عالم? یالنیز سنى سئوه?رمن

چون در برم نیایى? اندر غمت اؤله?رمن

من یار باوفایم? بر من جفا قیلیرسین

گر تو مرا نخواهی، من خود سنی دیله?رمن

روئى چو ماه دارى? من شاددل از آنم

زان شکرین لبانت? بیر اؤپگونو دیله?رمن.

تو همچو شیر هستى ? منیم قانیم ایچه?رسین?

من چون سگان کویت? دنبال تو گزه?رمن

فرماى غمزه ات را? تا خون من نریزد

ورنه سنین الیندن من یارغی‌یا بارارمن

هر دم به خشم گویى: بارغیل منیم قاتیمدان!

من روى سخت کرده? نزدیک تو دورارمن

روزى نشست خواهم? یالقیز سنین قاتیندا

هم سن چاخیر ایچه?رسین? هم من قوپوز چالارمن

روزى که من نبینم آن روى همچو ماهت

جانا! نشان کویت? از هر کسى سورارمن

آن شب که خفته باشى? مست و خراب و تنها

نوشین لبت به دندان? قاتى قایى یارارمن

ماهى چو شمس تبریز? غیبت نمود و گفتند:

از دیگرى نپرسید? من سؤیله?دیم? آرارمن