| دارم گنهان ز قطره باران بیش | از شرم گنه فگندهام سر در پیش | |
| آواز آید که سهل باشد درویش | تو در خور خود کنی و ما در خور خویش |
?
| در خانه خود نشسته بودم دلریش | وز بار گنه فگنده بودم سر پیش | |
| بانگی آمد که غم مخور ای درویش | تو در خور خود کنی و ما در خور خویش |
?
| شوخی که به دیده بود دایم جایش | رفت از نظرم سر و قد رعنایش | |
| گشت از پی او قطره ز نان مردم چشم | چندان که زاشک آبله شد بر پایش |
?
| آتش بدو دست خویش بر خرمن خویش | چون خود زده‌ام چه نالم از دشمن خویش | |
| کس دشمن من نیست منم دشمن خویش | ای وای من و دست من و دامن خویش |
?
| پیوسته مرا ز خالق جسم و عرض | حقا که همین بود و همینست غرض | |
| کان جسم لطیف را به خلوتگه ناز | فارغ بینم همیشه ز آسیب مرض |
?
| ای بر سر حرف این و آن نازده خط | پندار دویی دلیل بعدست بخط | |
| در جمله‌ی کاینات بی سهو و غلط | یک عین فحسب دان و یک ذات فقط |
?
| گشتی به وقوف بر مواقف قانع | شد قصد مقاصدت ز مقصد مانع | |
| هرگز نشود تا نکنی کشف حجب | انوار حقیقت از مطالع طالع |
?
| کی باشد و کی لباس هستی شده شق | تابان گشته جمال وجه مطلق | |
| دل در سطوات نور او مستهلک | جان در غلبات شوق او مستغرق |
?
| دل کرد بسی نگاه در دفتر عشق | جز دوست ندید هیچ رو در خور عشق | |
| چندانکه رخت حسن نهد بر سر حسن | شوریده دلم عشق نهد بر سر عشق |
?
| بر عود دلم نواخت یک زمزمه عشق | زان زمزمه‌ام ز پای تا سر همه عشق | |
| حقا که به عهدها نیایم بیرون | از عهده‌ی حق گزاری یک دمه عشق |
تاریخ : پنج شنبه 90/1/25 | 9:47 صبح | نویسنده : رضا | نظر
.: Weblog Themes By Pichak :.