بر قله ایستادم .

                    آغوش باز کردم .

                              تن را به باد صبح ،

                              جان را به آفتاب سپردم .

                              روح یگانگی

                              با مهر ، با سپهر ،

                              با سنگ ، با نسیم ،

                              با آب ، با گیاه ،

                                   در تار و پود من جریان یافت !

موجی لطیف ، بافته از جوهر جهان ،

          تا عمق هفت پرده تن را ز هم شکافت .

                                   ” من “ را ز تن ربود !

                                                      ” ما “ ماند ،

                                                  راه یافته در جاودانگی !

                                فریدون مشیری