بتا تا زار چون تو دلبرستم | بتن عود و بسینه مجمرستم | |
اگر جز مهر تو اندر دلم بی | به هفتاد و دو ملت کافرستم | |
اگر روزی دو صد بارت بوینم | همی مشتاق بار دیگرستم | |
فراق لاله رویان سوته دیلم | وز ایشان در رگ جان نشترستم | |
منم آن شاخه بر نخل محبت | که حسرت سایه و محنت برستم | |
نه کار آخرت کردم نه دنیا | یکی بی سایه نخل بیبرستم | |
نه خور نه خواب بیتو گویی | به پیکر هر سر مو خنجرستم | |
جدا از تو به حور و خلد و طوبی | اگر خورسند گردم کافرستم | |
چو شمعم گر سراندازند صدبار | فروزندهتر و روشن ترستم | |
مرا از آتش دوزخ چه غم بی | که دوزخ جزوی از خاکسترستم | |
سمندر وش میان آتش هجر | پریشان مرغ بیبال و پرستم | |
درین دیرم چنان مظلوم و مغموم | چو طفل بی پدر بی مادرستم | |
نمیگیرد کسم هرگز به چیزی | درین عالم ز هر کس کمترستم | |
بیک ناله بسوجم هر دو عالم | که از سوز جگر خنیاگرستم | |
ببالینم همه الماس سوده | همه خار و خسک در بسترستم | |
مثال کافرم در مومنستان | چو ممن در میان کافرستم | |
همه سوجم همه سوجم همه سوج | بگرمی چون فروزان اخگرستم | |
رخ تو آفتاب و مو چو حربا | و یا پژمان گل نیلوفرستم | |
بملک عشق روح بینشانم | بشهر دل یکی صورت پرستم | |
رخش تا کرده در دل جلوه از مهر | بخوبی آفتاب خاورستم |
تاریخ : پنج شنبه 90/2/15 | 9:7 صبح | نویسنده : رضا | نظر
.: Weblog Themes By Pichak :.