علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را 
 که به ما سوا فکندی همه سایه هما را
 
 دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین
 به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
 
 مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ
 بشرار قهر سوزد همه جان ما سوا را
 
 برو ای گدای مسکین در خانه علی زن
 که نگین پا دشاهی دهد از کرم گدا را
 
 به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من
 چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا ؟
 
 به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من
 چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا ؟
 
 چو به دوست عهد بندد ز میان پاک بازان
 چو علی که میتواند که به سر برد وفا را ؟
 
 نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
 متحیرم چه نامم شه ملک لا فتی را !
 
 به دو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت
 که ز کوی او غباری به من آر توتیا را
 
 به امید آن که شاید برسد به خاک پایت
 چه پیامها سپردم همه سو ز دل صبا را
 
 چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان
 که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را
 
 چه زنم چو نای هر دم ز نوای شوق او دم ؟
 که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را
 
 همه شب در این امیدم که نسیم صحبگاهی
 به پیام آشنایی بنوازد آشنا را
 
 ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
 غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا