| بهار پرده بر انداخت روی نیکو را | نمونه گشت جهان بوستان مینو را | |
| یکی در ابر بهاری نگر ز رشته‌ی صبح | چگونه می‌گسلد دانه‌های لولو را | |
| سفر چگونه توان کرد در چنین وقتی | ز دست چون بتوان داد روی نیکو را | |
| به باغ غرقه‌ی خون است لاله دانی چیست | ز تیغ کوه بریده است روزگار او را | |
| بیا که تا به چمن در رویم و بنشینیم | ببوی گل بکف آریم جام گلبو را |
?
| مخز به نیم جو آن صحبتی که باغرض است | که راحتی نبود صحبت ریایی را |
?
| چو خاک بر سر راه امید منتظرم | کزان دیار رساند صبا نسیم وفا | |
| برای کس چو نگردد فلک بی‌تقدیر | عنان خویش گذارم به اقتضای قضا | |
| میان صومعه و دیر گر چه فرقی نیست | چو من به خویش نباشم چه اختیار مرا | |
| کسی که بر درمیخانه تکیه گاهی یافت | چه التفات نماید به مسند دارا ؟ | |
| خوش آنکسی که درین دور میدهد دستش | حریف جنس و می صاف و گوشه‌ی تنها |
تاریخ : پنج شنبه 90/1/25 | 10:6 صبح | نویسنده : رضا | نظر
.: Weblog Themes By Pichak :.