آخرین شعر مولانا در حین وفات
بدست درمانگر
< type="text/java">
رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن
ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن
از من گریز تا تو هم در بلا نیفتی
بگزین ره سلامت ترک ره بلا کن
ماییم و آب دیده در کنج غم خزیده
بر آب دیده ما صد جای آسیا کن
خیره کشی است ما را دارد دلی چو خارا
بکشد کسش نگوید تدبیر خونبها کن
برشا خوبرویان واجب وفا نباشد
ای زرد روی عاشق تو صبر کن وفا کن
دردیست غیر مردن کانرا دوا نباشد
پس من چگونه گویم کین درد رادواکن
در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم
با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن
گر ا‍‍ژدهاست بر ره عشق است چون زمرد
از برق این زمرد هین دفع اژدها کن
ای یوسف خوش نام ما خوش می?روی بر بام ما
| 1 2 3 4 5 |
ای یوسف خوش نام ما خوش می?روی بر بام ماای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ماای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ماای یار ما عیار ما دام دل خمار مادر گل بمانده پای دل جان می?دهم چه جای دل | ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ماجوشی بنه در شور ما تا می?شود انگور ماآتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ماپا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ماوز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما |
| صلاح کار کجا و من خراب کجادلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوسچه نسبت است به رندی صلاح و تقوا راز روی دوست دل دشمنان چه دریابدچو کحل بینش ما خاک آستان شماستمبین به سیب زنخدان که چاه در راه استبشد که یاد خوشش باد روزگار وصالقرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست | ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجاکجاست دیر مغان و شراب ناب کجاسماع وعظ کجا نغمه رباب کجاچراغ مرده کجا شمع آفتاب کجاکجا رویم بفرما از این جناب کجاکجا همی?روی ای دل بدین شتاب کجاخود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجاقرار چیست صبوری کدام و خواب کجا |
| اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما رابده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافتفغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوبز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی استمن از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستماگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویمنصیحت گوش کن جانا که از جان دوست?تر دارندحدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جوغزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ | به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا راکنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا راچنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما رابه آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا راکه عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا راجواب تلخ می?زیبد لب لعل شکرخا راجوانان سعادتمند پند پیر دانا راکه کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما راکه بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را |
| دلا در عشق تو صد دفترستم | که صد دفتر ز کونین ازبرستم | |
| منم آن بلبل گل ناشکفته | که آذر در ته خاکسترستم | |
| دلم سوجه ز غصه وربریجه | جفای دوست را خواهان ترستم | |
| مو آن عودم میان آتشستان | که این نه آسمانها مجمرستم | |
| شد از نیل غم و ماتم دلم خون | بچهره خوشتر از نیلوفرستم | |
| درین آلاله در کویش چو گلخن | بداغ دل چو سوزان اخگرستم | |
| نه زورستم که با دشمن ستیزم | نه بهر دوستان سیم و زرستم | |
| ز دوران گرچه پر بی جام عیشم | ولی بی دوست خونین ساغرستم | |
| چرم دایم درین مرز و درین کشت | که مرغ خوگر باغ و برستم | |
| منم طاهر که از عشق نکویان | دلی لبریز خون اندر برستم |
یکی پیش مولانا شمس الدین تبریزی گفت که((من به دلیل قاطع ، هستی خدا را ثابت کرده ام .))
بامداد مولانا شمس الدین تبریزی فرمود که ((دوش،ملایکه آمده بودند و آن مرد را دعا میکردند که الحمدلله ،خدای ما را ثابت کرد .خدای عمرش دهاد !در حق عالمیان ، تقصیر نکرد.))
ای مردک ، خدا ثابت است .اثباتِ او را دلیلی نمی باید . اگر کاری میکنی ، خود را به مرتبه و مقامی ،پیشِ او ثابت کن !و اگر نه ،او بی دلیل ثابت است .در این شک نیست .
کجایید ای شهیدان خدایی
کجایید ای شهیدان خدایی
بلاجویان دشت کربلایی
کجایید ای سبک روحان عاشق
پرنده?تر ز مرغان هوایی
کجایید ای شهان آسمانی
بدانسته فلک را درگشایی
کجایید ای ز جان و جا رهیده
کسی مر عقل را گوید کجایی
کجایید ای در زندان شکسته
بداده وام داران را رهایی
کجایید ای در مخزن گشاده
کجایید ای نوای بی?نوایی
درین بحرید کین عالم کف اوست
زمانی بیش دارید آشنایی
کف دریاست صورت های عالم
زکف بگذر اگر اهل صفایی
دلم کف کرد زن نقش سخن شد
بهل نقش و به دل رو گر زمانی
برآی ای شمس تبریزی ز مشرق
که اصل اصل هر ضیایی
ماه روزه
مبارک باد آمد ماه روزه رهت خوش باد ای همراه روزه
شدم بر بام تا مه را ببینم که بودم من به جان دلخواه روزه
نظر کردم کلاه از سر بیفتاد سرم را مست کرد آن شاه روزه
مسلمانان سرم مست است از آن روز زهی اقبال و بخت و جاه روزه
بجز این ماه ماهی هست پنهان نهان چون ترک در خرگاه روزه
بدان مه ره برد آن کس که آید در این مه خوش به خرمنگاه روزه
رخ چون اطلسش گر زرد گردد بپوشد خلعت از دیباه روزه
دعاها اندر این مه مستجاب است فلک ها را بدرد آه روزه
چو یوسف ملک مصر عشق گیرد کسی کو صبر کرد در چاه روزه
سحوری کم زن ای نطق و خمش کن ز روزه خود شوند آگاه روزه
بیا ای شمس دین و فخر تبریز تویی سرلشکر اسپاه روزه
ای دوست شکر بهتر
ای دوست شکر بهتر یا آنکه شکر سازد؟ خوبی قمر بهتر یا آنکه قمر سازد؟
ای باغ تویی خوشتر یا گلشن و گل در تو؟ یا آنکه بر آرد گل، صد نرگس تر سازد؟
ای عقل تو به باشی در دانش و در بینش یا آنکه به هر لحظه صد عقل و نظر سازد؟
بیخود شده ی آنم، سرگشته و حیرانم گاهیم بسوزد پر، گاهی سر و پر سازد
دریای دل از لطفش پر خسرو و پر شیرین وز قطره ی اندیشه صد گونه گهر سازد
بانگ رحیل
ای عاشقان ای عاشقان هنگام کوچ است از جهان در گوش جانم می رسد طبل رحیل از آسمان
نک ساربان برخاسته قطارها آراسته از ما حلالی خواسته چه خفته اید ای کاروان
این بانگ ها از پیش و پس بانگ رحیل است و جرس هر لحظه ای نفس و نفس سر می کشد در لامکان
زین شمع های سرنگون زین پرده های نیلگون خلقی عجب آید برون تا غیب ها گردد عیان
زین چرخ دولابی تو را آمد گران خوابی تو را فریاد از این عمر سبک زنهار از این خواب گران
ای دل سوی دلدار شو ای یار سوی یار شو ای پاسبان بیدار شو خفته نشاید پاسبان
هر سوی شمع و مشعله هر سوی بانگ و مشغله کامشب جهان حامله زاید جهان جاودان
تو گل بدی و دل شدی جاهل بدی عاقل شدی آن کو کشیدت این چنین آن سو کشاند کش کشان
اندر کشاکش های او نوش است ناخوش های او آب است آتش های او بر وی مکن رو را گران
در جان نشستن کار او توبه شکستن کار او از حیله بسیار او این ذره ها لرزان دلان
ای ریش خند رخنه جه یعنی منم سالار ده تا کی جهی گردن بنه ور نی کشندت چون کمان
تخم دغل می کاشتی افسوس ها می داشتی حق را عدم پنداشتی اکنون ببین ای قلتبان
ای خر به کاه اولیتری دیگی سیاه اولیتری در قعر چاه اولیتری ای ننگ خانه و خاندان
در من کسی دیگر بود کاین خشم ها از وی جهد گر آب سوزانی کند ز آتش بود این را بدان
در کف ندارم سنگ من با کس ندارم جنگ من با کس نگیرم تنگ من زیرا خوشم چون گلستان
پس خشم من زان سر بود وز عالم دیگر بود این سو جهان آن سو جهان بنشسته من بر آستان
بر آستان آن کس بود کو ناطق اخرس بود این رمز گفتی بس بود دیگر مگو درکش زبان
.: Weblog Themes By Pichak :.